داستان پروازِ مرگبار موش بلند پرواز

در دل بیشه زاری سرسبز، موشی خاکستری با چشمانی درخشان از اشتیاق، هر شب به ستارگان خیره میشد. بالهای نامرئی باد، پرندگان را میربود و او را با رشکِی سوزان تنها میگذاشت. "چرا من محکوم به خزیدنم؟" زمزمه میکرد، در حالی که پنجه های ظریفش گل ولایِ زمین را زیرورو میکرد. غذای شبانه اش—دانه های کهنه—در گلویش گیر میکرد، گویی زمین به ریشخند میگفت: "این تقدیر توست."  

روزی، بوی گوشتِ تازه مشامش را نوازش داد. از لابه لای علفها خزید و صحنهای دید که نفساش را بند آورد: عقابی شکوهمند با بالهایی چون ابرهای توفانی، پنجه هایش را در پیکرِ خرگوشی بیجان فروبرده بود. موش، لرزان از ترس و هیجان، به خود نهیب زد: "امشب... یا هرگز!" با حرکتی مارگونه، بیصدا به پای عقاب چسبید. پرنده ی شکارچی، حتی تکان نخورد—گویی موش در نظرش ذره ای بیش نبود.  

با اولین ضربه بالهای عقاب، دنیا در نظر موش وارونه شد. زمین دورتر میشد، باد در گوشهایش زوزه میکشید، و قلبش چنان میتپید که گویی میخواست از سینه بیرون جهد. ابرها به صورتش میخوردند، اما به جای خنکای بهشت، تهوعی فلج کننده وجودش را فراگرفت.

 "پایین... باید پایین بروم!" فریاد زد، اما صدایش در غرش باد گم شد. غذای معده اش—دانه های تلخ— را به ابرها پس داد، گویی آسمان هم طعم فریب را پس میزد.  

ناگهان، پنجه های عقاب از هم گشوده شد. موش—این قربانیِ ناخوانده  آسمان—مانند سنگی به زمین سقوط کرد. صدای خشکِ شکستن استخوانها، آواز مرگش بود. نیمه جان، آخرین تصویرش ماری بود که با حرکتی شیطانی نزدیک میشد.

 "کاش..." نجوا کرد، اما زبانش از درد یخ زده بود. 

دندانهای سرد مار، آخرین درسی بود که زندگی به او میداد: "آنکه از آسمانِ دیگری دزدی کند، در خاکِ خود به خاک سپرده میشود."  

**پایان**  

**درسهای اخلاقی و عقلی:**  

۱. **خطراتِ اشتیاقِ کور:** اشتیاق موش به پرواز، نمادِ تمایلِ انسان به نادیده گرفتن محدودیتهای ذاتی خویش است. گاه، آرزوها چون مارّی هستند که از درون میجوند.  

۲. **تفاوتِ جسارت و بیخردی:** جسارتِ بیپشتوانه خرد، نه قهرمانی که خودویرانگری است. موش، قربانیِ توهمِ "همه چیز ممکن است" شد.  

۳. **قیمتِ حسادت:** رشک بر داشته های دیگران، چشمان را بر ارزشهای خودی میبندد. موش، امنیتِ لانه اش را فراموش کرد تا به سرابی در آسمان برسد.  

۴. **تعادل در طبیعت:** مار در پایان داستان، یادآورِ قانونِ نانوشته  طبیعت است— هر موجودی جایگاه خود را دارد، و تلاش برای گریز از این نظم، مجازاتی تلخ میآفریند.